Ο γονιός είναι ένα περιστέρι που απλώνει τα φτερά του και αγκαλιάζει τα παιδιά του

10 ΜΙΚΡΑ & ΠΡΑΚΤΙΚΑ
Ο γονιός είναι σαν ένα μεγάλο περιστέρι που απλώνει τα φτερά του και
αγκαλιάζει τα παιδιά του.

Της Όλγας Γκουνή, κέντρο προγεννητικής ψυχολογίας cosmoanelixis

Το έργο ενός γονέα, θαυμαστό απ’ όλες τις απόψεις, ξεκινά πριν από την εκδήλωση της ζωής και συνεχίζει όσο η ζωή συνεχίζεται. Η γυναίκα μέσα από την αγάπη συνδέεται με τον άνδρα και οι δύο μαζί επιτρέπουν να ενωθούν τα σώματά τους και να δημιουργήσουν έναν νέο φορέα μέσα στον οποίο θα κατοικήσει η νέα ζωή για να κάνει κι εκείνη τη δική της διαδρομή στον κόσμο και να εξελιχτεί με την εμπειρία που θα συσσωρεύσει.

1. Οι γονείς απλά προσφέρονται σ’ αυτή τη διαδικασία χωρίς προσωπικές προσδοκίες, χωρίς ιδιαίτερες προτιμήσεις για φύλο (αγόρι ή κορίτσι) ή ιδιότητες (όλες οι αρετές του κόσμου ας είναι η ευχή τους για το παιδί) και απλά επιτρέπουν την ανάδυση και εξέλιξη της ζωής και την υποστηρίζουν.

2. Κάνουν χώρο για να εμφανιστεί το παιδί στη ζωή τους, και βρίσκουν το χρόνο που απαιτείται. Φροντίζουν τα όσα μπορούν να αναλάβουν επαγγελματικά ή προς άλλους να είναι τέτοια και τόσα ώστε να επιτρέπουν την καλλιέργεια της γονεϊκής σχέσης. Το παιδί έχει κύρια την ανάγκη της ποιοτικής παρουσίας του γονέα κι όχι των άλλων όσο καλών κι αν είναι και που θα παίξουν τους αντίστοιχους ρόλους.

3. Ο γονέας νιώθει την αξία του παιδιού του, όπως νιώθει και την αξία του εαυτού του και ανταποκρίνεται με προσοχή και ενδιαφέρον στις ανάγκες του. Το κρατά αγκαλιά και του εκφράζει με κάθε τρόπο την αγάπη του, σ’ όποια ηλικία κι αν είναι. Δεν ανησυχεί μήπως το κακομάθει, γιατί το παιδί που δέχεται αγάπη δεν καταφεύγει σε παιγνίδια για να κερδίσει την προσοχή του γονιού του. Στον χρόνο που είναι μαζί, παρατηρούν το παιδί τους, το ακούν με όλη τους την προσοχή σε όλα όσα λέει κι όσα δεν λέει, ανταποκρίνονται στα κάλεσμά του και συμετέχουν στο παιγνίδι (αν τους έχει ζητηθεί) χωρίς να κατευθύνουν αυτοί το παιγνίδι του παιδιού τους.

4. Ο γονέας δέχεται όλα τα συναισθήματα του παιδιού του, κι ακούει με προσοχή και χωρίς να επικρίνει κάθε συναισθηματική έκφραση του παιδιού του. Γνωρίζει, επίσηςμ, ότι δεν μπορεί να εμποδίσει τη λύπη, τον θυμό, τα αισθήματα ματαίωσης κλπ που το παιδί του ενδεχομένως να νιώσει στη ζωή του. Έτσι, δεν προσπαθεί να σταματήσει το παιδί του από το να έρθει σ’ επαφή με τέτοια συναισθήματα. Του διδάσκει, όμως, πώς να παίρνει τα μηνύματα των όποιων συναισθημάτων κάθε φορά, και πώς να τα χρησιμοποιούν για να προχωράνε.

5. Ο γονιός σέβεται το ρυθμό ανάπτυξης που το κάθε παιδί έχει. Προσφέρει, λοιπόν, εκείνα τα ερεθίσματα που ενδείκνυνται για την ωρίμανση του παιδιού του (παιγνίδια, γνώσεις, δραστηριότητες) και εμπιστεύεται το παιδί του να μάθει με τον δικό του ρυθμό και με τον δικό του τρόπο. Δεν βιάζουν το παιδί τους να περνά σε νέα στάδια ανάπτυξης χωρίς να είναι έτοιμο. Ενθαρρύνει και ενδυναμώνει το παιδί του κάθε φορά αλλά δεν κρίνει αυτό που κάνει είτε με σύγκριση είτε με έπαινο.

6. Ο γονιός προστατεύει το παιδί του από κάθε κίνδυνο, αλλά δεν προσπαθεί να εμποδίσει τη δράση του παιδιού από φόβο μήπως κάνει λάθος. Κανένας δεν θέλει το λάθος, αλλά είναι κι αυτό μέσα στη διαδικασία της εμπειρίας. Όπως και η σύγκρουση, και η αντιπαράθεση, και το πρόβλημα και πολλά άλλα. Μπορεί όμως να διδάξει στο παιδί πώς να τα αναγνωρίζει και πώς να τα χρησιμοποιεί για την εξέλιξή του όταν αυτά εμφανίζονται. Ενθαρρύνει το παιδί του να επιλύει τα προβλήματα όταν αυτά αναφύονται κι έτσι σιγά σιγά να οδηγούνται στην αυτονομία και την εμπιστοσύνη στις δυνατότητές τους. Ο ίδιος ο γονιός είναι βοηθός όταν χρειάζεται κι όταν του ζητά το παιδί την βοήθειά του, όμως, δεν λύνει ο ίδιος τα προβλήατα του παιδιού του αποκλείοντας το παιδί του από την συγκεκριμένη ευκαιρία ανάπτυξης.

7. Ο γονέας καθοδηγεί με σοφία το παιδί στα της ζωής. Με ευγένεια του δείχνει ποιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές και ποιες όχι, του δείχνει πώς να σέβεται τον εαυτό του αλλά και τους άλλους, του διδάσκουν την ένωση με τους άλλους συνανθρώπους, την συμπόνοια και την εκτίμηση. Σε καμία περίπτωση δεν ελέγχουν το παιδί τους με ανταμοιβές, απειλές, εκφοβισμό, δωροδοκία ή τιμωρία.

8. Ο γονέας φροντίζει τον εαυτό του, ικανοποιεί τις ανάγκες του και υλοποιεί τα οράματά του. Δεν απομακρύνεται από τον δικό του δρόμο για να περπατήσει το δρόμο αλλονών. Το ίδιο κάνει και με το παιδί του. Τιμά την πορεία του στη ζωή και τα προσωπικά του οράματα και δεν του ζητά έμεσσα ή άμεσα να θυσιάζει την ζωή του για να καλύπτει τα κενά ή τις επιθυμίες ή προσδοκίες άλλων. Και το κάνει μέσα από την αγάπη και όχι μέσα από την αδιαφορία και τον εγωκεντρισμό.

9. Ο γονέας παίρνει την ευθύνη του δικού του πόνου σαν παιδί και μπαίνει στη διαδικασία να επιλύει τα όσα εκείνος ο πόνος συσσώρευσε στη δική του ψυχή. Έτσι, δεν μεταφέρει τις δικές του πληγές στο παιδί του και στις επόμενες γενιές.

10. Γονέας και παιδί απολαμβάνουν την κοινή διαδρομή, υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον στην πορεία του και ανταλλάσσουν εμπειρίες, επιτρέποντας ο ένας να εμπλουτίζεται από τον άλλο. Γνωρίζοντας ποιος είναι ο γονέας και ποιο είναι το παιδί πρόθυμα διδάσκουν και διδάσκονται, αναπτύσσουν καθώς αναπτύσσονται και εξελίσσονται και οι δύο.

Ας είναι μακρύ το ταξίδι τους, γεμάτο δώρα και δημιουργικότητα.

Τον νέο κύκλο διοργάνωσης σεμιναρίων για την Προγεννητική ψυχολογία με την κα Όλγα Γκουνή έχει αναλάβει η Better World – Seminars & Events.
πηγή http://enallaktikidrasi.com